خوابیده بودم؛ در خواب کتاب گذشته ام را باز کردم و روزهای سپری شده عمرم را برگ به برگ مرور کردم ، به هر روزی که نگاه می کردم درکنارش دوجفت جای پا بود، یکی مال من و یکی مال خدا. جلوتر می رفتم و روزهای سپری شده ام را می دیدم؛ خاطرات خوب، خاطرات بد، زیباییها، لبخندها، شیرینی ها، مصیبت ها،...  همه و همه را می دیدم.

اما دیدم در کنار بعضی برگها فقط یک جفت جای پا است؛ نگاه کردم، همه سخت ترین روزهای زندگی ام بودند،روزهایی همراه با تلخی ها، ترس ها، دردها، بیچارگی ها.

با ناراحتی به خدا گفتم: روز اول تو به من قول دادی که هیچگاه مرا تنها نمی گذاری،هیچوقت مرا به حال خود رها نمی کنی و من با این اعتماد پذیرفتم که زندگی کنم. چگونه، چگونه در این سخت ترین روزهای زندگی توانستی مرا با رنج، مصیبت ها و دردمندی ها تنها رها کنی؟ چگونه؟

خداوند مهربانانه مرا نگاه کردد، لبخندی زد و گفت:

بنده ام! من به تو قول دادم که همراهت خواهم بود، در شب و روز، در تلخی و شادی، در گرفتاری و خوشبختی؛ من به قول خود وفا کردم، هرگز تورا تنها نگذاشتم، هرگز تورا رها نکردم، حتی برای لحظه ای، آن جای پا که در آن روزهای سخت می بینی جای پای من است، وقتی که تو را به دوش کشیده بودم!.

نظرات شما عزیزان:

عزیز

ساعت19:11---27 مهر 1392

[وب سایت]

خیلی جالب بود.متشکر.مخصوصا معلم و دانش آموز.عالی بود.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: